Elf tevreden gezichten in het gras naast de finishstrook. Uitpuffend van de inspanning en blij dat het erop zit. Maar liefst acht Boemelaars voltooiden de afstand van 138 km met 4.200 hoogtemeters en drie helden namen de shortcut onderaan de Giau om uiteindelijk toch ook dik boven de 100 km te finishen met ruim 3.100 hoogtemeters.
Woensdag 29 juni vertrok een groep van 11 renners al vroeg per auto voor een trip naar Italië. Plaats van handeling: pension Garni Reutlingen in het pittoreske Colfosco op 1.645 meter hoogte. Doel: het voltooien van de pittige Dolomieten Marathon 2022 op zondag 3 juli.
De reis begon echter al maanden eerder met het maken van extra kilometers, het letten op de calorie-inname en het perfectioneren van het materiaal. Een gezamenlijke rit in de Eiffel gaf eind mei al prijs dat een aantal van ons dik in orde was, maar dat de grote zorg lag in het juist en tijdig afleggen van de route. In de Eiffel raakten we bijna iemand kwijt die rechtdoor wilde in een s-bocht en maakten wij ook kennis met een Boemelaar die niet door had dat hij al weer terug was op de startplek, en dus maar bleef doorrijden (met een lege telefoon). De gesprekken aan de eettafel op donderdag en vrijdag gingen daarom vooral over de route en de genadeloze tijdlimieten op een aantal plekken in het parcours. Te laat daar … startnummer inleveren. Help! Maar ook: totaal overbodig! Want wij Boemelaars zijn natuurlijk uit de Gelderse klei getrokken en peddelden op zondag menige Italiaanse berggeit van 55 kilogram uit het wiel.
De dagen in Italië bestonden gelukkig niet alleen uit voorstress, maar ook uit voorpret. Twee trainingsritten op donderdag en vrijdag brachten ons over iconische passen als de passo Pordoi, de Sella, Gardena, de Valparola en de Campagnolo. De wat? Ja, de Campagnolo. Dat kregen we er helaas niet meer uit (het is de Campolongo). Genietend van het mooie weer en alle overige wielrenners, motorrijders en cabrio’s trok ieder in zijn eigen tempo langs de hellingen omhoog en daalden wij strak, maar gecontroleerd aan de andere kant weer naar beneden.
Tussendoor brachten wij een bezoek aan het plateau Sass Pordoi, regelden wij onze souvenirs en startbewijzen en hulden wij ons voor één dag allemaal in het speciale groene Maratona Castelli tenue dat bij de tocht inbegrepen zat.
Dankzij de goede zorgen van Andreas, de eigenaar van het pension, maar vooral ook dochter Valentina (oh lala), ontbrak het ons aan niets. Ontbijten om 4:30 uur? Nessun problema! Pizza’s bestellen bij een ander, maar graag wel binnen opeten (waarbij hij ook nog even de tafel dekte)? Naturalmente!
Nee, dit was een onvergetelijke reis met goede verhalen, doorzettingsvermogen, kameraadschap en geen onvertogen woord. Alhoewel, bij Andreas om ketchup vragen, terwijl hij net vol enthousiasme zijn spaghetti bolognese met gehakt van de dorpsslager uitserveert … je moet het lef maar hebben.
Dit smaakt naar meer! Allen dank voor jullie gezelschap en Edwin Poot, bedankt voor het initiatief om dit van de grond te krijgen.
Onno.